Vandaag had ik een vergadering van de Faculteitsraad (van de faculteit Letteren van de RUG) en dat was een zware bevalling. In de eerste plaats maakt de voorzitter vrij vaak de fout om de langdradige sprekers nooit in de rede te vallen, om vervolgens puntige & zinnige discussies tegen te houden in verband met de tijd. Het is een vak apart zullen we maar zeggen. In de tweede plaats is door de Wet Modernisering Universitair Bestuur (MUB) de studentenmedezeggenschap drastisch beperkt. Je mag het faculteitsbestuur adviseren, initiatieven nemen, maar meer ook niet. Er zijn geen echte machtsmiddelen. Daardoor ben je altijd afhankelijk van de ruimte die je krijgt van het bestuur. Als ze niet naar je willen luisteren, dan doen ze dat gewoon niet.

Nu zit er tegenwoordig een generatie bestuurders die in hun jongere jaren hebben gestreden voor meer inspraak van studenten binnen de universiteit. Dit was in een tijd dat je nog vele jaren kon doen over je studie zonder dat je er financiële consequenties van ondervond. Dat is tegenwoordig wel anders. Wanneer je niet binnen de gestelde periode van vier jaar afstudeert, mag je nog twee jaar lenen en daarna is het afgelopen. Je kunt je voorstellen dat het tegenwoordig dus lastig is om studenten zo gek te krijgen om naast hun studie nog heel veel tijd in medezeggenschap te laten steken. Voor bepaalde functies is er wel financiele compensatie, maar dat geldt in lang niet alle gevallen. Wanneer je dan als studenten bepleit dat er ook voor de wat kleinere functies wat geld ter beschikking zou moeten worden gesteld, dan zijn die bestuurders er als de kippen bij om je te vertellen dat zij vroeger al blij waren dat ze enige inspraak hadden. Sterker nog: ze vinden het principieel onjuist dat studenten betaald krijgen voor dergelijke functies. Dat is vergelijkbaar met de stelling dat je als jongere tegenwoordig niet meer om een boterham mag vragen omdat men in de oorlog bloembollen moest eten.

Toch jammer dat sommige mensen vergeten dat ze ooit zelf jong zijn geweest en zo zelf de stugge bestuurders zijn geworden waar ze zelf vroeger tegen geknokt hebben.