Pieterburen 2.0

Afgelopen vrijdag was ik aanwezig bij een bijeenkomst van het Zorg Innovatie Forum rondom het fenomeen "Paro". Het betreft een pluche babyzeehond, circa 50 cm lang, 2 kilo zwaar en volgestopt met sensoren en andere electronica. Deze zeehond-robot reageert levensecht op aanrakingen, waardoor communicatie tot stand komt. De grote ogen, de zachtheid, het gewicht (vergelijkbaar met een baby) en de warmte werken vertederend. Fascinerend om te zien.  

Paro werd in Japan ontwikkeld door professor Takanori Shibata. Het opvallende fenomeen doet zich voor dat men Paro in Japan en Korea vooral ziet als een substituut-huisdier: je kan ermee spelen, het reageert op je, maar je hoeft het niet uit te laten en het brengt geen ongedierte mee. In west-Europa ziet men daarentegen alleen de therapeutische waarde van de robot. Volgens Shibata komt dit doordat een huisdier in Europa een veel hogere status heeft dan in Azië.  "Here, they are treated more as an equal part of the family, sometimes even more than equal". Als je een huisdier als een gelijke beschouwt, dan vervang je die niet door een robot. 

In therapeutisch opzicht boekt Paro goede resultaten. Bij de behandeling van onder andere dementerende ouderen en autistische kinderen zorgt de robot voor ontspanning en voor het op gang brengen van communicatie tussen patiënten of met verplegend personeel. In veel zorginstellingen mogen geen huisdieren naar binnen, dus is dit een interessant initiatief. Lentis en de Ommelanden Ziekenhuizen in Winschoten en Delfzijl hebben aangegeven dat ze gaan experimenteren met Paro. 

Ik had er graag een meegenomen voor Marie, maar vanwege het prijskaartje van 3500 euri per stuk heb ik er toch maar van afgezien.