Mijn buurman kan niet zingen. Daar is op zich niets mis mee, alleen hij doet het zo vaak. Hij kan ook niet piano spelen. Helaas combineert mijn buurman dat dagelijks met zijn gezang. Het zou mooi zijn wanneer er wat ontwikkeling in zou zitten, je oefent tenslotte om beter te worden. Ik wacht al een jaar, maar verbetering lijkt uit te blijven. Frans Bromet maakte ooit het programma 'buren' waarin hij beide kanten van een burenruzie belichtte. Op een hele zeurderige, zuigende manier stelde hij vragen als "en wat vindt u daar nu van, dat uw buurman een schutting van twee en een halve meter heeft laten bouwen?". Briljant programma, maar ik kon vaak niet begrijpen wat nu het grote probleem was van de mensen, waarom ze zich zo ontzettend op liepen te fokken. Ik denk dat het vaak een opeenvolging van hele kleine irritaties is die vaak hun ontlading vinden in een conflict over een schutting of bladeren in de tuin. Begrijp me niet verkeerd, ik sta niet binnenkort bij mijn buurman op de stoep om 'm de huid vol te schelden. Hij kan er ook weinig aan doen dat in onze wijk de geluidsisolatie niet optimaal is. Ik gooi hooguit het boekje 'triangel, ook best leuk!' door zijn brievenbus.