Daan B te Brussel

Afgelopen woensdag ging ik mee met de driedaagse excursie van de Groninger Provinciale Staten naar Brussel. Tijdens deze trip bezochten we verschillende instellingen. Zoals op donderdag de Permanente Vertegenwoordiging van Nederland bij de Europese Unie. Dat is een gebouw vol representanten van de Nederlandse overheid (vanuit onder andere alle ministeries) die het aanspreekpunt zijn voor de Europese instellingen. Dat hele apparaat moet aangestuurd worden door Den Haag, dus de Nederlandse ministerraad besteedt de hele vrijdagochtend aan het vergaderen over de instructies richting Brussel. Daar had ik nooit bij stilgestaan.

Luc Werring, van het Directoraat Energie & Transport van de Europese Commissie, hield een inspirerend verhaal over de toekomst van onze energievoorziening en het belang van een goeie energiemix. We zijn al te laat om de opwarming van de aarde tegen te gaan, maar als we nu ons uiterste best doen om de CO2-uitstoot flink te verminderen, dan kunnen we de problemen in elk geval beheersbaar houden. Doen we dat niet, dan hebben we een heel groot probleem. Werring houdt zich al 20 jaar met het vraagstuk bezig, maar maakte absoluut geen uitgebluste indruk. Dat soort mensen hebben we nodig om dergelijke problemen aan de kaak te stellen. (Zie dhr Werring in actie tijdens vergelijkbare presentatie)

Eerder die ochtend had ik twee workshops gevolgd in het kader van de European Week of Regions and Cities die diezelfde week plaatsvond. Die week is een initiatief van het Comité van de regio’s. De workshops gingen over de verschillende manieren om innovatie te stimuleren in het midden- en kleinbedrijf. Dit gebeurde aan de hand van projecten uit diverse Europese landen. Zo bood de NBank in Duitsland de mogelijkheid aan bedrijven om met behulp van een checklist te kijken wat de mogelijkheden voor innovatie waren. In Londen werden tal van ondernemingen rondom de Thames bij elkaar geharkt om door samenwerking meer initiatieven van de grond te krijgen. In de Italiaanse regio Umbrië kregen ondernemers het verzoek om met innovatieve ideeën te komen, waarvan de beste plannen financieel zouden worden ondersteund. Maar wat me vooral aansprak was de bijdrage van Marcin Baron uit Polen, die aangaf dat we niet alleen de succesverhalen met elkaar moeten delen, maar zeker ook de verhalen van totale mislukking. Want alleen zo leer je echt van elkaar.

De sfeer tijdens de workshops was vergelijkbaar als twee jaar eerder toen ik namens het IPO meedeed aan het YouthDebate van het Comité van de Regio’s. Zo’n internationaal gezelschap in verschillende zalen bijeen om ervaringen uit te wisselen, te netwerken en te discussiëren.

Op vrijdag bezochten we het Huis van de Nederlandse Provincies. Dit is eigenlijk hetzelfde principe als de Permanente Vertegenwoordiging: er zijn permanent mensen in Brussel aan de slag die de belangen namens de verschillende provincies behartigen. Hier werden inleidingen gehouden over de toekomstige bodemrichtlijn van de Europese Unie, over staatssteun en de plaatsvervangend ambassadeur hield een praatje over de verschillen tussen Nederlanders en Belgen.

Wat tijdens het bezoek verschillende keren terugkwam, was het gegeven dat Nederland -aanvankelijke medeoprichter van de Unie - nu een veel zwakkere positie heeft. Een belangrijke factor daarbij is het ´nee´ bij het referendum over de Europese Grondwet. Sindsdien wordt er vanuit Nederland amper nog met een visie naar Europa gekeken. En Europa lijkt met dezelfde desinteresse terug te kijken.

Naast de inhoudelijke kant van de excursie was er natuurlijk ook een sociale kant. Het is een goeie gelegenheid om met een aantal collega-statenleden bij te praten, zeker in het laatste jaar van onze periode. Voor verschillende mensen stond de trip dan ook in het teken van afscheid omdat ze hebben aangegeven niet meer terug te keren in de volgende statenperiode. Hopelijk geldt dat niet voor mij. Ik heb me opnieuw kandidaat gesteld voor de Staten en had de zaterdagochtend na terugkeer uit Brussel mijn gesprek met de kandidaatstellingscommissie. Niet verkeerd: Je staat na een uitstap naar de hoogste bestuurslaag direct weer met beide benen terug in de provinciale politiek.