Gewonnen en toch niet

Afgelopen donderdag deed ik voor het tweede jaar mee aan het oliebollen-volleybaltoernooi van de Provincie Groningen. De sporthal van leek stond weer vol volleyballende provinciale ambtenaren. Het speelde in het team van de afdeling Cultuur en Welzijn, dat opereerde onder de naam 'de defibrillatoren', hetgeen vooral voor de omroepers een tongenbreker bleek.

De groepsfases werden soepel doorlopen: ongeslagen door de voorronde, tussenronde en eindronde. Dat ging eigenlijk iets te soepel, want ik had niet voorzien dat we tot in de knock-out fase zouden komen. Er was die avond namelijk ook nog een landelijk campagneoverleg ingelast in Utrecht, waar ik aanwezig moest zijn. Dus helaas pindakaas, voor de halve finales was ik sjaak afhaak. Terug naar Groningen gereden, onder de douche gesprongen om vervolgens vergeefs te wachten op de trein van 15.50 uur op station Noord. Door die kleine tien minuten vertraging zag ik op Groningen CS nog net de trein richting Amersfoort wegrijden. Grmbl!

Het gevoel dat je krijgt als je zonder vertraging met de trein reist: perrongeluk!

Het overige OV reed netjes op tijd, zodat ik slechts tien minuten te laat de vergaderzaal van het provinciehuis van Utrecht binnen wandelde. Het was wel een nuttige bijeenkomst met alle PvdA-lijsttrekkers en campagneleiders: hoe pakken we de campagne organisatorisch aan en waar kunnen we van elkaar leren en elkaar helpen. Uiteindelijk is campagnevoeren een wedstrijd waarbij je het verste komt met teamwork (subtiele brug!)

Bij terugkomst had ik mail: de defibrillatoren hadden het oliebollentoernooi gewonnen. Het mailtje eindigde met de woorden: "Volgend jaar opnieuw en dan heb je ook geen 'last' van verkiezingsbijeenkomsten..."

Zo is het!