Cheers love!

Gelukkig voorjaar alvast! (je moet toch iets verzinnen).

Op oudjaarsdag zat ik met m'n vriendin in het vliegtuig richting Luton airport, nabij London. Wij zouden die dag mijn zusje treffen die al dik 5 maanden in Engeland zit voor een stage. Ze werkt in Sheffield mee aan een documentaire over de gevolgen van mijnsluitingen in Engeland en het Ruhrgebied. Het vieren van oud en nieuw in Londen is erg bijzonder. We stapten rond 22.00 uur in de 'tube', het fantastische metro-systeem, en troffen daar een groot deel van de locals al in verregaande staat van dronkenschap. Niet onbegrijpelijk in een land waar alle pubs al om 23.00 uur sluiten. Dus als je eenmaal gewend bent om door te drinken, dan stop je niet op oudjaarsavond. We stapten uit bij de Westminster Abbey, alwaar het beroemde vuurwerk afgestoken zou worden. Hele massa's hadden zich er inmiddels verzameld, maar het lukte toch om een mooie plek op een brug te vinden. Van daaruit hadden we prima zicht op de vuurpijlen en 100.000 klappers. Toen de klok 12 sloeg, hoorde je 'gelukkig nieuwjaar' in 35 talen. Na een tijdje kwam de massa weer in beweging en vormden zich verschillende stromen voetgangers door de stad. Het was onduidelijk waar iedereen naartoe ging. De meeste clubs hadden besloten feesten en de meeste kroegen waren dicht. Maar dat maakte niet uit. Iedereen leek het naar z'n zin te hebben terwijl men het nieuwe jaar bijna letterlijk binnen wandelde. Na een paar uur propten we onzelf in de inmiddels overvolle metro die ons knarsend en piepend naar ons hotel zou brengen.

Waar je in Engeland ook niet omheen kon was de massale geldinzameling voor de slachtoffers van de zeebeving in Azië. Op dat moment waren nog 4000 britten vermist en waren 41 doden te betreuren. De tabloids openden met het verhaal van een jongen die de ramp overleefd had, maar vervolgens uit het ziekenhuis ontvoerd werd door een criminele bende. Daarnaast werd gesuggereerd dat het dodental door de Britse regering stelselmatig laag gehouden was om premier Blair buiten schot te houden. Een ander Hot Issue was de strijd tussen Tony Blair en Gordon Brown, zijn ´chancellor´ vergelijkbaar met de minister van financièn. Het opvallende is dat beide heren lid zijn van dezelfde partij en ook tot hetzelfde kabinet behoren, maar elkaar toch via hun eigen woordvoerders bestoken. Brown zou een perconferentie geven, de premier kreeg daar lucht van en vervroegde zijn eigen persconferentie naar hetzelfde tijdstip. Het is te vergelijken met de kroonprinskwestie van Ruud Lubbers en Elco Brinkman. Brown is de gedoodverfde opvolger van Tony Blair, maar het botert al een tijdje niet meer tussen de twee. Het toont in elk geval aan dat het streven naar een Nederland met 2 á 3 politieke stromingen niet per definitie een strijd tussen grote blokken tot gevolg zal hebben. Hoe groter je wordt, des te groter de facties binnen eigen gelederen. En wat is dan de uiteindelijke winst? Die valt in de praktijk nogal tegen lijkt me.

Hoe dan ook: het was goed toeven in het land waar de vrouwen voor een groot deel atomic kitten-klonen lijken te zijn, waar de thee net zo zwart gedronken wordt als een gemiddelde kop koffie en waar de mensen vriendelijk 'alright love' en 'cheers!' zeggen.