Thuis tussen Texas en Irak

Er zit een vliegreis van 8 uur en een kwartier (wind mee) tussen recorddroogte in Texas en de natste augustusmaand ooit in Nederland. Misschien hadden we de gulden middenweg moeten zoeken op de tussenliggende Azoren. Compromislozer was de bestemming van de man die naast ons zat. De sympathieke Texaan van (naar schatting) halverwege de dertig was op weg naar Bagdad. Daar zat hij op een basis van het Amerikaanse leger om hoogwaardig technisch onderhoud te plegen. Hij was overigens niet in dienst van het leger.

Toevalligerwijs had er net een uitgebreide reportage in Time Magazine gestaan over het leven in Bagdad. Zo stond er dat elk vliegtuig, om relatief veilig te kunnen landen, op de luchthaven van Bagdad een soort duikvluchtlanding maakt, waarbij het toestel pas op het laatste moment recht wordt getrokken. Als je al van verre laag over komt zeilen, dan is het risico nu eenmaal groter dat het vliegtuig uit de lucht wordt geschoten. Onze medereiziger kon dit verhaal bevestigen.

Hij maakte geen onrustige indruk en was laconiek over het mogelijke gevaar. 'Ja, ik hoor de bomaanslagen in de verte. Maar ik zit op een basis vol militairen, dus wat kan me gebeuren? Bovendien is het geweld in Baghdad vooral een kwestie van Irakezen tegen Irakezen.' Of z´n familie het niet vervelend vond dat hij in oorlogsgebied zat. 'Ach, ik heb alleen een moeder en een zus, dus dat valt wel mee.' Hij werkt 4 maanden achter elkaar, zeven dagen in de week, krijgt daarna tien dagen vrij, en na een jaar krijgt hij een maand vrij. Maar het betaalt gewoon heel erg goed, dus hij wil het nog wel een paar jaar blijven doen. En waarom ook niet, als je geen thuisfront hebt dat als een molensteen om je nek hangt. Onze reisgenoot heeft er net een maand vrij op zitten en stapt op Schiphol over op een vlucht naar de Emiraten, om van daaruit op het vliegtuig naar Bagdad te stappen. Hij gaat niet altijd terug naar Texas. Tijdens zijn 10 vrije dagen heeft hij onder andere reizen gemaakt naar Australië en Griekenland.

Wanneer we onze eindbestemming bereikt hebben, wensen we de Amerikaan een hele veilige reis. Dat gaat goed komen, verzekert hij ons. Zo kwam een ver-van-ons-bed-oorlog in al z´n nuchterheid even heel dichtbij.

Code Rood

Inmiddels zijn we in Texas aanbeland. Vorige week staken we wandelend de grens over bij Laredo. Een dag later raakte de VS in de ban van de vloeibare stoffen die mensen meenemen in hun handbagage als ze gaan vliegen en werd de terreurcode verhoogd naar 'Elevated'. Bij de grens waren we de enige niet Mexicanen en moesten de officials hard zoeken naar het juiste formulier. Uiteindelijk kregen we een Duits formulier (we waren immers Dutch). Aardig detail: op de achterkant van het formulier stonden een aantal vragen die we moesten beantwoorden zoals: bent u van plan deel te nemen aan terroristische aanslagen, smokkelt u drugs, etc, maar ook: was u tussen 1933 en 1945 lid van een nationaal socialistische organisatie die zich heeft schuldig gemaakt aan massamoord? We konden alle vragen gelukkig met nee beantwoorden. Na een uur in de rij kwamen we aan bij een balie. Daar werden onze vingerafdrukken gescand, onze foto's genomen en werd Sippy's verhaal dat ze vijf jaar eerder bij gastouders in Texas had gewoond met behulp van strikvragen getest. (What was the mascot of your highschool?)

We hebben twee geweldige weken in Mexico gehad. Een van de hoogtepunten was het feit dat we in Mexico-city verzeild raakten in de Lopez-Obrador-demonstraties op het centrale plein. Wat een volk was daar op de been. En de stad wordt dus doorkruist door kilometers tenten in een van de centrale straten, waar de Obrador-aanhangers hun ongenoegen al weken kenbaar maken.

Een paar dagen nadat we uit Cuba vertrokken, bleek Fidel Castro de macht tijdelijk overgedragen te hebben aan zijn broer Raul. Bij het boeken van de reis was de belangrijkste overweging dat we Cuba wilden zien nu Castro er nog zat. En we hadden al grappend tegen elkaar gezegd: 'zal je net zien dat hij het loodje legt als we er zitten'. Dat leek dus even uit te komen. Maar Castro blijkt weer eens taaier dan verwacht.

De komende week zitten we dus nog in Texas alwaar een ongekende hittegolf gaande is. Je zou verwachten dat Texanen wel wat gewend zijn, maar ze klagen over weinig anders.